Dag allen, ook Toon die nog in de knoop ligt met zijn rug en daarom ontbrak op het appèl.

Onderstaand een verslag van onze wandeling van 10,1 km op 16 april 2025 in de omgeving van Boskant – samengesteld door Harry en een vreemdeling die AI heet (dus geholpen door moderne middelen).  

We vertrokken zoals men wel vaker vertrekt op wandeldagen: met goede zin, enigszins te veel kleding aan, en een lichte twijfel over het weer. Boskant lag er stil bij, alsof ze elk ochtendgeluid eerst even afwachtend bekijkt voor ze het toelaat. Het pad wiegde ons rustig tussen bomen die zich al duidelijk van hun winterslaap hebben losgemaakt. Nog geen drukte, geen haast, slechts het getik van de motregen op de bladeren – een tikken dat je geruststelt in plaats van irriteert.

De Scheeken 

In De Scheeken werd de stilte hechter. Hier had de natuur zich niet alleen herpakt, ze had haar grenzen verlegd. Alsof het landschap had besloten dat het zonder mensen ook best ging. We liepen door de ruigte, waar het pad soms even leek te verdwijnen in het hoge gras. Een reiger steeg op – altijd iets te laat, alsof hij het protocol van schrikken nog even moest afwerken. En aan het eind van een lang bomenpad schapen met lammetjes, hun zachte geblaat klonk als een kinderkoor dat nog moest repeteren. En daar – een ezel. Of eigenlijk vier. Of eigenlijk nog meer, maar die wilden niet op de foto. Ze keken ons aan met de nieuwsgierige ernst van iemand die zich afvraagt waarom wij hier wél mochten zijn. Grote ogen onder een nat voorhoofd. We knikten beleefd. 

Populieren en moeras 

De landweg strekte zich uit als een gedicht zonder interpunctie – strak, eindeloos, geflankeerd door populieren die recht de hemel in leken te marcheren. Ze ritselden zacht, alsof ze het over ons hadden. Daarachter begonnen de moerassen: sloten, drassige weilanden, en hier en daar een overjarige wilgenboom die zich eenzaam aan de sloot leek te herinneren dat hij ooit in een lange rij langs de sloot had gestaan. Het was stil, op die diepe manier waarop stilte juist alles hoorbaar maakt: het water onder je laarzen, het fluiten van een koor van vogels, en soms, ergens achter je, je eigen ademhaling. 

En toen, als een flits uit een andere tijd, kwamen ze. Vier DC-10’s  en Herculessen – laag, met hun diepe gebrom, een geluid dat je vroeger vaker hoorde, toen vliegen nog een avontuur was. Geen moderne straaljagers, maar logge, propellerdragende gevaarten, alsof de lucht zelf even nostalgisch werd. 

Bloesem, belofte en bankje 

De lente had intussen geen zin om zich te verstoppen. Overal bloesem, als een uitbundige explosie van kleur en geur. Wit, roze, zachtroze – het leek wel of de bomen hun feestjurken al aanhadden, en wij per ongeluk op hun feestje terecht waren gekomen. 

In deze overdaad dook plots een kapelletje op, klein, verweerd, en vol betekenis (zie bij GELEEND). Gebouwd uit dankbaarheid. Omdat een man, lang geleden, niet te werk gesteld werd. Een simpele reden, een groot gebaar. We stonden even stil. Niet lang, maar lang genoeg. 

De sloten lagen als glimmende streepjes tussen ons en de wereld. Brugjes brachten ons verder, met lichte passen. En toen – het bankje. Langverwacht. Niet bijzonder, maar precies goed. Daar, met de motregen als zachte deken, haalden we onze lunch tevoorschijn. Brood, thermoskoffie c q -thee, en het gevoel dat we eigenlijk nergens anders hoefden te zijn. 

En zo eindigde onze tocht. Niet met fanfare, niet met grote woorden, maar met tevredenheid. Zoals het hoort. 

Harry

Volgende bijeenkomst starten we bij Jacques.

Bron van de wandeling: KlikPrintenWandel.nl, Ommetje Hezelaarsbroek.

Mariakapel Broekdijk 1946 – 2005
In de duurzame driehoek van Het Groene Woud ligt, aan de rand van De Scheeken, het meest bescheiden kapelletje dat Liempde telt. Het Maria-kleinood dat u bezoekt, vervangt sinds mei 2005 het oorspronkelijk in 1946 opgerichte kapelletje. Het plan voor dat kapelletje is ontstaan door een belofte in de oorlog 1940 – 1945.

Toenmalig buurtbewoner Jan van der Loo bad tot Maria dat, als hij niet te werk zou worden gesteld in de zoutmijnen van Duitsland, hij na afloop van de Tweede Wereldoorlog Maria met een kapelletje zou vereren. Zijn gebed werd verhoord én na de oorlog deed Jan, samen met de Katholieke Arbeidersjeugd (de Kajotters), op deze plek zijn belofte gestand.

Eerst een houten monumentje, later vervangen door steen. Met de reconstructie van de Broekdijk (2003-2004) namen buurtbewoners, na Van der Loo om goedkeuring te hebben verzocht, het initiatief om het kleinood te vervangen door een nieuw eigentijds bouwwerk. Daarbij werd het karakter van het oude stenen monumentje, in harmonie met de boomrijke omgeving, niet uit het oog verloren.

Op 6 mei 2005, de 93ste verjaardag van de oprichter, is de vernieuwde Mariakapel, in aanwezigheid van hem en zijn echtgenote, door diaken Kees Schrama ingewijd. Opdat velen op hun tochten door Het Groene Woud hier even tot rust en bezinning mogen komen.