Beste wandelgenoten,
Onze tocht begon deze keer zonder Cor, die in Turkije zat te wachten tot de stromende regen op zou houden zodat zij droog de golfbaan op zouden kunnen gaan. Toon serveerde een overheerlijke hazelnotentaart met koffie. Zoals altijd weer geanimeerde gesprekken, deze keer met vijf. Het verslag is niet wat jullie gewend zijn, maar ik heb de proza aangehouden. Daar zijn de verslagen van Ton altijd heel hoog op gewaardeerd dus heb ik de stijl nu eerst maar even doorgezet. Het is een experiment. De volgende keer kan dan een andere wandelgenoot de stijl aanpassen, of niet natuurlijk. Ik ben benieuwd of ChatGPT deze waarderingcijfers kan evenaren 😊.
En zo begaf zich de dappere vijf, de grijze wijzen, op hun tocht door het land van Coudewater, waar heden en verleden elkaar de hand reiken. De zon, een milde heerser aan het uitspansel, schonk haar gloed aan de aarde en deed de vogels jubelen in de ochtendkoelte.
Eerst trokken zij langs de voormalige woning op nr. 5 van de nestor, de oudste van het gezelschap, wiens huis stond aan het begin van hun pad. Hier stonden we even stil om daarna verder te trekken langs kronkelende wegen en lanen waar het verleden in stenen gegrift ligt.
In Coudewater aanschouwden zij de werken der mensenhanden: nieuwbouw verrezen uit het stof, strak en fier, naast de verweerde gevels der oude psychiatrische stichting, die nog de fluisteringen droeg van vervlogen tijden. En daar, als wachters zonder doel, stonden vijf laadpalen op een zandvlakte, als grote witte reigers broedend op leegte, wachtend op de komst van naar energie snakkende voertuigen die (nog) niet kwamen.
Over de paden van het landgoed schrijdend, ontdekten zij de weemoed van de geschiedenis. Hier, in het jaar 1652, verlieten de Birgittinessen hun abdij, ontworteld door de wil der tijden. Eenenzestig jaren later trof hetzelfde lot hun zusters, die westwaarts vluchtten naar het verre Uden. Wat eens gewijde grond was, bleef achter als een bladzijde, omgeslagen door de stormen van de tijd.
Doch niet alles wat oud is, wijkt voor het nieuwe, want in volle bloei stond daar een machtige boom, haar takken getooid met tere bloesems, als een vorstin van de lente. Nog nagenietend van dit schouwspel, betraden de vijf het dreigende terrein naast de golfbaan, waar het landschap zich strekte langs de Groote Wetering. Hier waken de zwart-witte Lakenvelders en strekt de akkerbouw zich uit, onder de heerschappij van de boer en de seizoenen.
Onderweg ontvouwde zich nog een kleine vertelling: twee boomspecialisten, door het lot met Ruud verbonden, legden het wonderlijk verschijnsel op drukke B-wegen uit. Een boom, getooid met een net van plankjes, staat als een schildwacht tegen dwalende automobilisten. Bij botsing zal zo de bast de saptoevoer niet verstoren. Een hele geruststelling voor Ruud. En zie, het zachte briesje had de aarzelende lente verleid: twee paardenbloemen en dappere krokussen ontsproten nabij een oude hoeve, als een ode aan het wakende seizoen.
De tijd voor de maaltijd was losgelaten als een vogel uit zijn kooi, en zo vonden de vijf een bank in de zon, waar zij zich laafden aan brood en gesprek over wandelschoeisel, terwijl de boomklevers, zanglijsters, vinken en pimpelmezen hun lenteliederen ten gehore brachten.
En daar, als een teken op hun pad, prijkte een Mariabeeld aan een boom, geflankeerd door een vers dat de pelgrims zegen toewenste: geluk en voorspoed aan wie hier Maria groet. Een geschenk van de weg zelf, dat zij in hun harten droegen.
En zo naderden zij het Maliskamper Bos, waar de schaduwen hen verkoeling brachten. Hun tocht eindigde waar hij begon, langs het voormalige huis van de nestor, en verder door de Sportlaan naar de plek waar koffie wachtte, dampend en wel. Zo voltooide zich hun reis, en zo werd deze dag aan de herinnering toegevoegd, als een blad in het boek der wandelende wijzen.
Harry & ChatGPT
