Dag lopers en de helaas niet-meelopende Toon.
Toon stuurde ons wel een positief bericht vanuit het JBZ. Proficiat.
We mochten naar Cromvoirt (Ruud was de gastheer van dienst) voor een 11 km tocht, die in Middelbeers van start ging. Zoals verderop blijkt heeft dit dorp hetzelfde “leed” meegemaakt als indertijd Rosmalen. De start was bij de kerk, waar ze toch wel een bijzondere parkeerregeling hebben. Om meer reden is het bijzonder. Het vriendelijke bordje “Kuikseindroute” is niet zomaar een route: het blijkt te leiden naar een naturistencamping (hiervan zijn geen beelden beschikbaar). Bovendien geven de honden ook een geheel eigen beeld van dit dorp.Maar dan is er de Beerze. Vlak daarvoor trokken we, voor zover we ons konden herinneren eindelijk na vele, vele wandelingen, de regenschermen dan wel poncho’s maar weer eens aan. Het regende en hagelde en sneeuwde (niet). De echte regen viel overigens tijdens de terugrit.
Ingepakt namen we het smalle brugje en ontmoetten verlate paashazen en wij (niet ze) hielpen elkaar uit de omheining te komen. Ondanks de huidige temperatuur blijkt de lente toch nadrukkelijk zijn (haar?) invloed te hebben uitgeoefend. Inmiddels liepen we weer zonder schermen en dergelijke.
Wij doorkruisten de heide, hoopten op een ontmoeting met de schapen, die een week eerder deze vlakte bevolkten. Nee dus. Wij lunchten wel en liepen af op al dan niet doorwaadbare plaatsen. Al stond het water soms tot het einde van de schachten van schoenen we “surviveden” en kwamen uiteindelijk bij de genezeres.
Ook de foto’s van Harry illustreren onze watertocht. In ieder geval was de wet van Murphy aan de orde:
- Ik denk dat de tijden van de fototoestellen van Harry en mij niet synchroon lopen.
- Bovendien heb ik enkele foto’s ingekort of versmald en daarmee de tijd veranderd.
- Hoe dan ook, ik vrees dat de chronologische volgorde kenmerken van de processie van Echternach vertoont. Ik verwoestte de nummering en kon – althans heb niet de tijd genomen – dat recht te zetten.
Ten slotte passeerden we de Beerse Strijkster. Het was een mooie en markante tocht.
Ton
Dienstmededeling: volgende keer startten we bij Jacques.
Bron van de wandeling: KlikPrintenWandel.nl , Aardbossentocht
Middelbeers is een dorp in de Nederlandse gemeente Oirschot, gelegen in regio De Kempen, provincie Noord-Brabant en het grootste van de drie Beerzen. Tot 1997 bevond het gemeentehuis van de toenmalige gemeente Oost-, West- en Middelbeers zich in Middelbeers. Op 1 januari 2023 telde Middelbeers 5.660 inwoners.
Middelbeers ligt ingeklemd tussen de buurtschappen Voorteind en Kuikseind, respectievelijk ten noorden en ten zuiden van Middelbeers. Ongeveer anderhalve kilometer ten noordoosten van Middelbeers ligt Oostelbeers, en op ongeveer vier kilometer in dezelfde richting ligt de gemeentelijke hoofdplaats Oirschot.
Camping Kuikseind is een naturistencamping en ligt in een gemengd bosgebied met grote zonnige open plekken, ideaal om te kamperen. Het terrein is 3,8 ha groot. Er is een ven waar mens en kikker heerlijk kunnen zwemmen. Voor de kinderen is er een zandstrandje en er zijn veel speeltoestellen, zoals een trampoline, schommels, kabelbaan, zandspeelkasteel en tafeltennistafels. Voor de volwassen zijn er jeu de boulesbanen. Omdat Kuikseind midden in een natuurgebied ligt zijn aantrekkelijke tochten mogelijk door bos en hei en langs vennen. Bewegwijzerde wandelingen starten vanaf het terrein.
De naam Beerze werd al in 1545 gebruikt door keizer Karel V. De herkomst van de naam is onzeker. Het kan verwijzen naar beer, dat in het Middelnederlands “modder” betekent, het kan ook zijn afgeleid van berne (bron) of barne (branden). Barne verwijst dan naar de aanwezigheid van veen (turf), dat vroeger dienst deed als brandstof voor de kachel. Het veen werd gevormd in de laaggelegen gebieden rond de beek.
De (Grote) Beerze is ruim opgevat een beek die als Aa of Goorloop in het Riebos bij Lommel ontspringt, meerdere zijbeken in zich opneemt en zich uiteindelijk nabij Boxtel splitst in een oostelijke tak die uitmondt in de Dommel en een westelijke tak die uitmondt in de Esschestroom, die bij Halder ook in de Dommel uitkomt. Strikt genomen begint de Beerze bij het landgoed Baest, waar de Groote Beerze en de Kleine Beerze samenstromen. Vervolgens stroomt de beek langs Spoordonk en de Kampina naar Lennisheuvel, waar de Beerze Smalwater gaat heten. Om een watermolen bij Boxtel aan te drijven is daar rond 1200 een aftakking gegraven die in de Dommel uitkomt. Deze aftakking heette oorspronkelijk Molengrave of Molengraaf, staat op latere kaarten ook als Stroom genoemd, maar draagt officieel de naam Smalwater. De oorspronkelijke beek heeft nu meer van een zijtak die bij Esch in de Esschestroom uitmondt. Deze tak heet Kleine Aa, Kleine Dommel, of Dommeltje, maar is per abuis ook weleens als Smalwater aangeduid./
Het verhaal van de Beerse Strijkster is een bijzonder verhaal. Op 13 april 1865 sloeg de bliksem in op het oude kerkje in Middelbeers. Eén vrouw werd dodelijk getroffen, Anna Maria van de Wetering raakte lichtgewond. Door de blikseminslag zou ze genezende krachten hebben gekregen. Door te strijken met haar getroffen linkerhand zou ze jicht, reuma en kramp kunnen doen verdwijnen. Deze gave werd al gauw wijd en zijd bekend en uit alle streken kwamen de zieken naar het Kurkseind waar Anna Maria woonde, hopend op genezing. Elke Zondag zat de kerk barstensvol, tot na enkele jaren de aandacht wegebde.
Volgens een legende is er hier op deze plaats ooit een adelijke dame die met haar koets langs het (nu Natuurgebied) Molenbroek reed, in het moerassig gebied weggezakt. Omwonenden hebben haar gered. En als dank liet ze in haar testament vastleggen dat het vruchtgebruik van dit gebied voor eeuwig werd toebedeeld aan de boerderijen in de omgeving.
De Wet van Murphy, toegeschreven aan Edward A. Murphy (1918–1990), luidt “if there’s any way they can do it wrong, they will” (als er een manier is waarop ze het verkeerd kunnen doen, zullen ze dat ook doen) of ook wel “Anything that can go wrong, will go wrong” (alles wat fout kan gaan, zal fout gaan).
De Processie van Echternach is een optocht die elk jaar op de dinsdag na Pinksteren gehouden wordt in de Luxemburgse stad Echternach. Deze katholieke processie wordt al sinds de Middeleeuwen gehouden. In deze optocht wordt Sint-Willibrordus herdacht die in 698 de Abdij van Echternach stichtte. Sint Willibrordus wordt door gelovigen gezien als genezer van de Saint-Guy-kwaal oftewel epilepsie. De processie werd in 2010 opgenomen in de Orale en Immateriële werelderfgoedlijst van UNESCO.
De optocht begint bij de brug over de rivier de Sûre, bij de lindeboom ter ere van Willibrord. Hier wordt een korte Heilige Mis gehouden. Vervolgens trekt de stoet eerst langs de linkeroever van het riviertje en daarna langs de rechteroever. Het oversteken van het riviertje wordt gezien als symbool van de overgang van het heidendom naar het christendom. Daarna wordt de weg vervolgd naar de Sint-Willibrordusbasiliek van de Abdij van Echternach. De processiemars duurt circa twee uur.
Tijdens de optocht zijn de deelnemers met elkaar verbonden met witte zakdoeken en springen zij in de maat van de processiemars naar voren, afwisselend op hun linker- en rechtervoet. Dit werd in 1947 zo ingesteld omdat het voormalige ritme – drie stappen vooruit en twee achteruit – tot een chaotisch verloop zou hebben geleid.