Dag allen,
Het was maar een select gezelschap dat op stap ging, na het nuttigen van koffie en appeltaart bij Hank en José. Verklaarbare en te respecteren medische oorzaken hadden de groep uitgedund tot 50 % van de potentiële sterkte. Maar het paste dus in één auto, weliswaar met mondkapjes, maar het was te doen.
Hank had een mooie knooppuntenwandeling uitgezet in een tamelijk bekend gebied. Vanuit De Rips, met als startpunt de parkeerplaats bij het Bosmuseum, liepen we over gedeeltelijk bekende, maar ook weer wat onbekende paden in de bosrijke gebieden Beestenveld en Stippelberg. Al met al 12,5 km, in een stevig tempo.
De herfst was op zijn kleurrijkst. Vooral de beuken en de eiken toonden zich op hun mooist hoewel er ook al heel veel blad de grond had bereikt. Ook vreemd gevormde bomen hadden hun blad laten vallen. Als kleuters liepen we soms schuifelend door een dikke laag blad, proberend zo veel mogelijk bladeren de lucht in te werken. Het moeten miljarden bladeren zijn geweest, waarvan een deel gevangen is in de foto’s.
We kwamen weer een oude bekende tegen: het Koordekanaal. Altijd goed voor wat mooie plaatjes, van bomen die zich over het water naar elkaar toebuigen, en van drijvend blad dat, opgestuwd door de nu afwezige wind, in bijzondere cirkels verzameld lag aan het eind van het kanaal.
Omdat je vanwege de coronabeperkende maatregelen vaker dan anders thuis bent, heeft de scribent een foto bijgevoegd van één uit een grote stapel gekapte eiken: het tellen van de verschillende jaarringen is een mooi tijdverdrijf.
Ergens in de buurt van het Koordekanaal dachten we de staartpartij van een gecrasht vliegtuig te zien, maar het bleek een bijzonder gevormd restant van een omvergewaaide boom te zijn. De natuur kan bedrieglijk zijn.
Een andere bekende van vorige tochten door de Stippelberg was de trap. Hij lag niet direct op ons pad maar door een zijdelingse blik zagen we de trap toch liggen.
Het einde van deze tocht op een prachtige stille en deels zonnige herfstdag lag bij het al gememoreerde Bosmuseum. Ik veronderstelde dat Ton deze plek al eerder vereeuwigd had, maar ik kon het toch niet terugvinden in mijn verzameling. Maar niet getreurd, de positieve beleving van de tocht is er niet minder door. Volgende keer zien we elkaar bij Toon.
Oh ja, ergens onderweg vonden we het allen jammer dat Frans besloten had niet tot de groep toe te treden.
Cor
