Dag allen,

Opnieuw is onze ploeg versterkt. Via Hank trad Martin van der Stokker uit Vught voor een kennismaking aan.Zijn gisteravond ontvangen mail gaf aan dat hij het plezierig had gevonden. Welkom voor de voortzetting van de kennismaking.

Via de resten van Sinterklaas qua koek en zo startten we op Kennedylaan 5 naar een bekende startplaats uit het verleden: De Rips. Nu is de route ge-update o.a. met een pad op oude palen voorzien van een nieuw wegdek.

Omdat we via 2 verschillende routes Rips-waarts gingen was er ruim tijd de startplaats te verkennen. De Peelwerker gaf aan hoe het vroeger was. Armoe. Blijkt ook heden ten dage nog, want Jan sprak met de vleesgeworden afbeelding, die vertelde dat DE PIONIER, een verzorgingshuis, halfleeg stond en dat de woningen aan de overzijde ook grotendeels te huur en of te koop waren. Funda toont voor dit in 1920 door de Heidemij gestichte dorp 18 koopwoningen! Leegloop van het platteland? Maar ja, De Rips…

Een 18,8 km lange tocht (4,1 km gemiddeld) door een grotendeels boslandschap. Herfsttooi! Soms een al dan niet droogliggend ven. De in verval geraakte Peelse waterlinie toonde zijn resten. Wat opviel was het kristalheldere water: restanten van het Koordekanaal. Hieronder geeft Wikipedia geeft een helder overzicht. En daaronder staat wat Ruud in 2015 over dit kanaal meldde.

Er blijkt ook gejaagd te worden: we troffen een hoogzit zonder toegangsladder. En daar lag het nieuwe kronkelende houten wegdek, dat leek te leiden naar een Eftelingachtig pannenkoekhuis(je). Even verderop was de ladder, maar daar kon je weer niet droogzitten.

Het blijkt een zeer sociaal-cultureel-historische tocht. We stonden stil bij een horst en dus ook bij een slenk. Bij buigen of barsten. Hieronder meer informatie.

En toen waren we weer bij “d’n emmer”.  Uitvoerig overleg: maar Cor deed het toch maar opnieuw om niet onder te doen voor TonP. Die ooit bijna de top haalde! (We liepen eerder in en rond De Rips.
Op 23-11-2005: voor de foto’s: lees verder.
Op 20-12-2006: voor de foto’s: lees verder.
Op 08-07-2015: voor het bericht: lees verder; voor de foto’s: lees verder.)

Een aangepast opstapje voor de hoogzit en een laatste blik op koelheldersprankelendwater uit het Koordekanaal bracht ons weer bij de Peelwerker.

Ton

Voor de foto’s: lees verder.

Bron van de wandeling: KlikPrintenWandel.nl

Koordekanaal

Het Koordekanaal was een onderdeel van de Peel-Raamstelling. Het kanaal takte af van het Defensiekanaal ten zuidwesten van Landhorst, liep ongeveer parallel aan de huidige Middenpeelweg langs Elsendorp en zette zich voort door Beestenveld en de Klotterpeel ten zuiden van De Rips in zuidoostelijke richting om uiteindelijk weer op het Defensiekanaal aan te sluiten.

Na de Eerste Wereldoorlog bestond de wens om Nederland beter te verdedigen. Zeker toen de herbewapening van Duitsland onder het naziregime zich aandiende, begon men met de aanleg van het Defensiekanaal, onderdeel van de Peel-Raamstelling, dat deels als werkverschaffingsproject werd aangelegd. Aangezien het Defensiekanaal erg ver naar het oosten lag, wilde men wat verder naar het westen een extra tankgracht aanleggen om een aanval alsnog af te remmen, mocht de linie bij het Defensiekanaal doorbroken worden. Dit werd het Koordekanaal, genoemd naar de koorde als afgesneden stuk van een cirkelomtrek. Bij het Koordekanaal kwamen ook enkele mijnenvelden te liggen.

Er was echter nauwelijks geld voorzien voor de aanleg van deze linie, en, in tegenstelling tot het Defensiekanaal, werden hier geen bunkers gebouwd. Toen de Duitsers op 10 mei 1940 binnenvielen, waren er te weinig militairen om het Koordekanaal afdoende te bemannen. De weinige soldaten die er gestationeerd waren, trokken zich na drie dagen al terug. Daarbij bliezen ze de bruggen over het kanaaltje op, wat een hindernis zou opleveren voor de Nederlandse militairen die zich later vanaf de linie bij het Defensiekanaal moesten terugtrekken. Ook de burgers die in dit gebied verbleven, werden zo onnodig in gevaar gebracht.

Na de Bevrijding werd het kanaal, opnieuw door middel van een werkverschaffingsproject, grotendeels gedempt. Enkele restanten ervan zijn nog aanwezig in de Klotterpeel en het Beestenveld.

De koorde

De met zwarte drab gevulde koorde,
liep langs ’t bospad naar het noorde.
En aan ’t einde van het pad daar gloorde
een zonnestraal die ‘t bladerdak doorboorde.
Een beeld dat mij emotioneel  bekoorde.
Doch wat mij daarbij hevig stoorde,
was dat ik van die vermaledijde koorde,
vandaag pas voor de eerst keer hoorde.

Drama in de koorde

Toen Tinus zijn vrouw met een mes doorboorde,
Gooide hij haar levenloze lijk in de Koorde
Doch  hoor …  daar klonk een kreet die smoorde,
die uit haar wegdrijvende restanten ontspoorde.
Gut, dacht Tinus … ‘k had haar toch willen vermoorde.
Hoe kan het dan dat ik vanuit die zompige koorde
Nog steeds dat eeuwige gejengel dat me altijd stoorde
Ja … de klaagzang van die trut nog steeds hoorde.

BUIGEN OF BARSTEN: DE ‘BREUK’ VAN UDEN

De Peelrandbreuk is met zijn wijstgronden nadrukkelijk aanwezig in Uden. De breuken zijn ontstaan onder invloed van krachten diep uit de aardkorst, waarbij gesteente moet buigen of barsten. Het fenomeen van de breukzones komt over de hele wereld voor. In de rest van Nederland zijn de breuken niet zichtbaar, in Uden liggen ze juist aan de oppervlakte!

Daarom zijn de breuken rondom Uden goed te zien, bijvoorbeeld in het landschap bij Karperdijk, in de wijk Melle en de Stadsweide bij het Museum voor Religieuze Kunst. Ten oosten van de Klantstraat, in de wijk Hoeven, is de breuk zelfs als een helling te zien. Natuurcentrum Slabroek heeft een permanente tentoonstelling over de Peelrandbreuk. Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de Udense tektoniek (vervormingen in de aardkorst).

Ook nu nog worden er bewegingen in deze breukvlakken waargenomen. Op 20 en 28 november 1932 veroorzaakten ze een duidelijke trilling in de aardkost. Deze aardbeving werd vooral in Uden, maar ook in de omliggende plaatsen goed gevoeld. In april 1992 werd Uden opnieuw opgeschrikt door een aardbeving, veroorzaakt door de Peelrandbreuk.