Dag medewandelaars en de door wandelende nierstenen geplaagde Harry,

Geen muisjes deze ochtend. Herman ontving ons op de 11e verdieping, die deze dag mede bewoond werd door glazeniers en/of ramenvervangers. We liepen als over een rode loper op het met “paardendekenogende” bedekte parket. Het ging over de ramen die vervangen werden, maar eenmaal buiten voor de start van de wandeling (15,2 km met 4,2 km gemiddeld) vroegen wij ons af of het wel echt goed gaat met Ovidius. Deze dichter dichtte ooit: “Multa tuli….” “Veel heb ik geleden”. Een voorteken? Gelukkig maar dat een monumentale-panden-restaurateur bezig is.

Dankzij Hermans tocht kregen we prachtige vergezichten en doorkijkjes van het schitterende Dommeldal. Het wakend oog van het provinciehuis deed ons veilig voelen. We lazen hoe hoog het water ooit gekomen was, maar even later vroegen we ons af of het wel helemaal drooggevallen was. In ieder geval hadden we bij thuiskomst wat te poetsen.

De boom even verder op heeft het niet overleefd en Jan’s onderzoek toonde aan dat het toch wel 40-50-60 jaar groei gekost heeft om deze stobben te kunnen produceren. Vervolgens maakten we kennis met een waternavelvang in de Dommel, waarvan we er aan het eind van tocht nog een tegenkwamen. Gelukkig haastten we ons niet en genoten van de natuur, de zon, de rust en het uitzicht.

Voor de firma Rikken vonden we nog een klant en behalve dat de provincie over ons waakte, was er ook de EWACS, die een oogje in het zeil hield, om van de honden maar niet te spreken. De gedachte dat ook de politie een oogje in het zeil hield was verkeerd. Niets PRIMA.

Rustige eendjes leidden ons het Bossche Broek uit. Mooi zo’n tocht onder de rook van de Bartenbrug.

Ton P overlegt met Gerard om na de komende wandeling rond 16.00 uur in Silva Ducis hem uit te zwaaien/drinken.

Ton V

Voor de foto’s: lees verder.