Dag allen,

We waren te gast bij Jan (we wensen Jeanette een snel herstel). Gesterkt door koeken maakten we ons op voor een regentocht. De auto’s reden in de stortregen à la Houston zuidwaarts naar de Kampina – Lennisheuvel voor een 12,7 km (gemiddeld 4,1 km) lange tocht. Tijdens de koffiekout hadden we uitvoerig stilgestaan bij de betekenis van deze naam (Leonidas, Laurentius).

De kofferbakdeksels boden een schuilplaats om alle regenkleding die we hadden aan te doen. Nadat we de mistroostige koeien hadden getroost gingen we het eerste van vele klaphekken door. Een lieflijk water werd echt lieflijk want na een paar meter brak de zon door en zo bleef het de gehele tocht. We kregen waar we recht op hadden. Een tocht vol groen, fris geurend, afgewisseld met open vlakte, en heide. We bewonderden de vistrap, die we al eens eerder hadden gezien.

Na de ontmoeting met dartele paarden, die sommigen zich ook van vroeger herinnerden (volg de link: klik hier voor de tekst en de daarop volgende foto’s) – maar wat wil je wanneer de Kampina altijd mooi is – ontwaarden we een minitankstation. Hank had ons al attent gemaakt op een geelrood-gestreepte paal en verderop op een wit-rood-gestreepte paal. Dat blijken markeringstekens te zijn voor ondergrondse hogedrukolieleidingen. Dus dit tankstation was niet vreemd.

Meer verrassend was dat Pieter en Margriet een kleine bijverdienste ontlenen aan een dierenpension annex crematorium. Het angstige geblaf van de honden doet vermoeden dat het laatste niet geheel pijnloos verloopt.

Een schitterend uitzicht op de vennen en de formidabele paddenstoelen besloten een fraaie tocht, die door de langer en korter lopende lopers gezamenlijk werd afgesloten.

Volgende keer wederom een start in de Kennedylaan. Nu op 5.

Ton

Voor de foto’s: lees verder.

Bron van de wandeling: Natuurmonumenten: Smalwaterwandeling